ΚΑΙΡΟΙ ΠΟΥ ΕΦΥΓΑΝ

Το πως αλλαζουν οι καιροι δεν το βανα στο νου μου οσο καιρο που ημουνα στο σπιτι του κυρου μου.
Σκεφθηκα να ξενητευτω να παω σ'αλλα μερη στσι ελιες μη ξανααω μπλιο και οτι ο χρονος φερει.
Να βρω μια χωρα μακρινη να πα να κατοικησω μεχρι να'ρθουν τα γειρατια οπισω να γυρισω.
Βαρεθηκα το καιρο συννεφο να μη βρεξει και να'ναι ξερα δυνατη ποταμι να μην τρεξει.
Πηρα κουραγιο και εφυγα ουτε στιγμη δεν χανω σε αλλα μερη να διαβω και οτι μπορω να κανω.
Και μπαινω στο εμποριο τρεχω και δεν προφτανω και το φτωχο μου το χωριο ολο στο νου μου βανω.
Χρονια πολλα περασανε και οτι σκεφθω το κανω να ξαναπαω στο χωριο μη τυχει και πεθανω.
Εγυρισα εις το χωριο μια μερα καλοκαιρι και συναντω πολυ δροσια και δροσερο τ'αγερι.
Ψαχνω γειτονους για να βρω και να τους χαιρετησω κεινους τσ'ανθρωπους τους παλιους χερι να τους φιλησω.
Μα δεν ακουω εμιλιες και ταραχη στη βρυση κι ανεμος που'ταν δυνατος ποτε δεν θ'αντηχησει.
Μεσα μου αναψαν φωτιες μα δεν το φανερωνω γιατι η μοιρα με χτυπα και δεν αντεχω πονο.