λουλουδια , αυλες κεραμοσκεπες, τα οποια ομως σιγα σιγα δινονται αντιπαροχη και τα ωραια οικοπεδακια με τα σπιτακια μονοροφα ή διοροφα εξαφανιζονται και μαζι μ'αυτα και οι λιγοι γνωστοι ανθρωποι ,που γνωριζαμε και λεγαμε καλημερα.Ερχονται και μενου πολλες πλεον οικογενειες και οι οποιες δεν λεν ουτε καλημερα στη γειτονια και φυσικα ουτε μεταξυ τους μεσα στην πολυκατοικια .Δεν γνωριζονται.Θυμαμαι οτι παλια δεν προλαβαινα να καλημεριζω και τωρα δεν ξερω κανενα.Γιατι ενω εχω γεννηθει στο ρεθυμνο απο 2 ετων μεγαλωνω ΑΘΗΝΑ τα πρωτα μου παιδικα και εφηβικα χρονια στο ιστορικο κεντρο της ΑΘΗΝΑΣ και κατοπιν Πετρουπολη.Οταν ηλθαμε ηταν χωραφια, εβλεπες το βουνο με το νταμαρι που τωρα εγινε το ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΤΡΑΣ ,ακουγες τον αερα ελευθερο να λυσσομανα και ελεγε η συγχωρεμενη η μαννουλα μου, που ηλθαμε παιδακι μου στο χωριο.Ομως σ'αυτο χωριο υπηρχε μπακαλης μ'ενα τηλεφωνο και μας φωναζε οταν τυχαινε να μας παρει καποιος, υπηρχε παγοπωλης, μαναβης που περνουσε στις γειτονιες με το γαϊδαρο, γανωτζης γιατι δεν ειχαν βγει τ'ανοξειδωρα και γυαλιζαμε τα μαχαιροπειρουνα, καρεκλας που εφτιαχνςετις ψαθες στις καρεκλες και ενα σωρο χαμενα πλεον επαγγελματα λογω συγχρονου τροπου ζωης και εξελιξης. ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΙΔΟΥ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ
ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΣΠΙΤΙΑ ΟΜΟΡΦΑ ΓΚΡΕΜΙΖΟΝΤΑΙ