ΑΣΤΕΙΕΣ ΜΑΝΤΙΝΑΔΕΣ

Μιαν μερα επολεμανε,ο δασκαλος ,να μαθει στσοι μαθητες διαιρεση να κανουν διχως λαθη.Σηκωνει μια μαθητρια στην εδρα και τση λεει! εσυ'χεις μια μικρη αδελφη, που καθε λιγο κλαιει.Ανε σου δωσω, το λοιπον.εικοσιδυο καρυδια να τα μοιρασεις εις τα δυο, απου να παρετ'ιδια ,ποσα θα παρεις λες εσυ και ποσα θα τση δωσεις? Είντα θα πει διαιρεση με τουτονα θα νοιωσεις.
Εγω θα παρω δεκανιά και θα τση δωσω τρια.
Ο δασκαλος αγριεψε είντα μου λες Μαρια? μα δε γ-κατέεις να μετρας? μανιστικα τση λεει.
Εγω κατεω, δασκαλε η μπεμπα δε γ-κατεει.
επολεμανε-προσπαθουσε
κατεεις:ξερεις
μανιστικα-θυμωμενα.

Ο ιδιος παλι δασκαλος παλι στην ιδια ταξη εδιδασκε στσοι μαθητες τσ-αφαιρεσης τη μ-πραξη.
Μα ενας μακράτζης μαθητης δεν ηλεγε να νοιωσει κι ο δασκαλος εσκεφθηκεν παραδειγμα να δωσει.
Ρωτα λοιπον τον μαθητη στην διδια ταξη χρόνια: Πε μου μωρε θεμιστοκλη, σ'αρεσουν τα λεμονια?


Αρεσουσι μου δασκαλε κι οψες εφαγα τρια, και ο δασκαλος ο πονηρος αρπα την ευκαιρια.
Εγω'χα εικοσιοχτω και εφαγα τα δεκαξι α βρεις ποσα 'πομεινανε επερασες την ταξη.Ο μαθητης σηκωνεται ,με μαθια πεταμενα: Εμάάά και δεν εμουδιασες Για τον θεο ντον ενα.
κακρατζης-ψηλος
εμουδιασες- μυρμηγκιασαν τα δοντια σου απο το ξινο.